Parmi les problèmes qui menacent les hommes en général et les jeunes en particulier, la drogue occupe une place « de choix ».
Ce nouveau fléau des temps modernes est dû à plusieurs facteurs qui dépravent la jeunesse. Le plus important de ces facteurs est l’absence de points de repère, de valeurs bien solides : les jeunes d’aujourd’hui sont déboussolés dans une société qui ne cherche que les biens matériels et les plaisirs. Les vraies valeurs telles l’amitié, l’amour , las sincérité font dramatiquement défaut. La solitude, la régression de l’autorité parentale contribuent aussi à désorienter la jeunesse. On peut parler enfin du pouvoir « séducteur » des trafiquants de drogue qui usent de tous les moyens pour attirer ces jeunes âmes en quête d’un « paradis » qui s’avèrera par la suite « artificiel » Les conséquences de la drogue sur la vie des jeunes d’aujourd’hui ? Elles sont catastrophiques « : la dépendance physique et psychologique vis-à-vis des narcotiques , l’asservissement aux trafiquants , aux « dealers » , le besoin constant d’argent pour acheter ce qui cause le plaisir ou calme la douleur , la vie dans des centres spécialisés où on essaie, souvent vainement de désintoxiquer les toxicomanes , l’overdose et la mort qui s’ensuit… Voilà quelques-uns des effets de ce mal. Classe de : EB9
0 Comments
It’s been almost a year that Mesrobian High School student Lea Chavderian is in USA as an exchange student within the YES (Youth Exchange Study) program. She will soon end her study in Alaska where she was during the school year 2014-2015 and come back home. Exchange year isn't a year in your life, it's a new life in one year.
My journey started by a simple dream. However, this simple dream changed my whole life. Meeting new people, experiencing new stuff that I didn't even think about? It's crazy and chaotic, nevertheless fun and amazing. I didn't imagine myself coming to the US, but when it actually happened, it made me think of all the stuff that I could dream about and make them come true one day. On my journey, I got to visit a lot of places. Jordan, Germany, Washington, D.C., Colorado and most importantly The last frontier, Alaska. My second home being a part of it. The place where I met amazing people. My new family, my friends, my new teachers... I got the meet more than 1000 people this year including exchange students, just like me, from all around the world. The school is so much different but at the same time fun. I tried skiing, soccer, track and field, choir and I actually started learning piano. My host family treated me just like their own kids. I'm really proud of making it this far in my life. However, my journey's almost over just a couple of months left. Graduation is in less than a month. It's really cool to be treated as a senior and get to experience the American version. And trust me when I say it. It's amazing. I'm not going to lie, but it's going to be tough going back after getting used to everything in Anchorage, Alaska, leaving everybody I met behind and just go. I guess this is it, but I sure hope that this is not the end though. And Yes, I do miss Lebanon, my natural family, my family at school, my friends and everybody else and I'm excited about going back. I just wish that this year didn't go by so fast. My dream did come true in the end, and I had a really successful junior/senior exchange year. And I can't wait to come back and meet up with all my loved ones again. I want to thank Mr. Gregoire for making this happen, my teachers, especially Mrs. Eva Koressian for teaching me English, and all the ones who were a part of my life. I also want to thank my natural and host family for supporting me and all the people who were a part of my exchange year. Wish me luck on graduation! And I'll see you all very soon! Léa Tchavdarian Alaska, USA Նկատի ունենալով, որ 2015 տարին մեր Հայկական Ցեղասպանութեան առաւել քան մէկուկէս միլիոն նահատակներու 100 ամեակն է եւ ինչպէս ամէն տեղ, հանդիսաւոր կերպով զանազան նախաձեռնութիւններ տեղի պիտի ունենան ու սկսած են արդէն ունենալ աշխարհի ամբողջ տարածքին, ուր նոյնիսկ կը գտնուի մէկ հայ եւ ուր Հայութիւնը կը տարածուի յատկապէս ու մասնաւորաբար օտար շրջանակներէ ներս… փափաքեցայ մօրենական ընտանիքիս նախնիներու պատմութիւնը վերյիշել ու վերյիշեցնել յատկապէս մեր երիտասարդ-երիտասարդուհիներուն, որոնցմէ մէկը անձամբ կը պատրաստուիմ ըլլալ։
Մօրենական ընտանիքս կը բնակէր Արեւմտեան Հայաստանի Մուշ քաղաքին մէջ։ Մուշ քաղաքի յատկանիշներէն մէկը շրջանի հայախօս ըլլալն էր եւ ուր հայութիւնը հաւաքուած կը փորձէր իր ինքնութիւնն ու պատկանելիութիւնը պահել ու պահպանել։ Մեր ընտանիքի անդամները 6 հոգիով նաւով գաղթեցին դէպի Լիբանան եւ հաստատուեցան Պուրճ Համուտի մէջ… սակայն դժբախտաբար անոնցմէ մէկը ՝ մեծ մօրս զարմիկը զօհուեցաւ։ Ընտանիքի անդամներս կօշկակարութեամբ կը զբաղէին ու նշանաւոր էին ամէն տեսակ կօշիկներ նորոգելու աշխատանքին մէջ։ Անոնց ծննդավայրը շատ համեստ ու պարզ էր եւ անոնք կը փորձէին իրենց թշուառութեան մէջ միշտ Աստուծոյ փառք տալ, որ Աստուած իրենց կարողութիւնն ու ոյժը կու տայ այս բոլոր դժուարութիւններուն դէմ-յանդիման գտնուիլ ու յաղթահարել։ Ներկայիս հայրս կը զբաղուի երկաթագործութեամբ… իսկ ընտանիքիս ազգանունը բարեբախտաբար փոփոխութեան չենթարկուեցաւ։ Մեր ընտանեկան ներկայ վիճակին մէջ խառն ամուսնութիւն չենք ունեցած եւ յոյսով եմ որ չենք ալ ունենար, որովհետեւ կը կարծեմ որ խառն ամուսնութեամբ հայկականութիւնը կը պարպուի մեր մէջէն ու մանաւանդ մեր նահատակներու շիրիմն ու ոսկորները հանգիստ չեն ըներ։ Մուշ քաղաքէն որպէս աւամդ այսօր պահպանուած է մէկ բան եւ այդ մէկը մեծ մօրս զարմիկին հրաշալի հրացանն է, որ ամէն ամգամ երբ որսորդութեան կ՚երթար, այդ հրացանը միշտ իր հետ էր եւ կարծէք իր կեանքի անբաժան ընկերն էր։ Ընտանիքս Լիբանան հաստատուեցաւ 1915-ի ջարդերէն ճողոպրած եւ հասան 1930-ական թուականներուն, երբ Սիսէն Մեծի Տանն Կիլիկիոյ Կաթողիկոսութիւնը կը փոխադրուէր Հալէպ եւ ապա Լիբանանի մէջ գտնուող նարնջենիներու մայրը՝ Անթիլիաս շրջանը։ Այժմ մենք կը բնակինք Անթիլիասի շրջանէն դէպի վեր բարձոինքի մը վրայ, որ կը կոչուի Ծաղկաձոր(Մըզհէր)։ Լիբանան հաստատուելէն ետք, որոշ ժամանակ մեծ մօրս քով մնալէն ետք փոխադրուեցանք Անթիլիասի շրջանը։ Ընտանիքիս անդամները այսօր գրեթէ Լիբանան կը գտնուին, իսկ գերդաստանս շատ երկիրներ, ինչպէս Ամերիկա, Գանատա, Հալէպ եւ այլ տեղեր եւ իւրաքանչիւրը վստահ իր մեծ ներդրումը կ՚ ունենայ Հայկական հարցերով, ազգային թէ եկեղեցական կեանքէն ներս, Հայ Դատի ճամբով եւ այլ զանազան տեսակի ձեւերով։ Վերջապէս, այսօր եթէ ես իմ պապերուս ծննդավայրը ապրէի, պիտի ուզէի ուրիշներուն եւս բարի օրինակ ըլլալ այցելելու իրենց պապենական հողը, համբուրելու եւ դիտելութշնամիին կողմէ կատարուած տեղահանութիւնը եւ ինչու չէ օր մը զանոնք վերանորոգելու յոյսով ապրելու եւ մեր նորօրեայ սերունդի զաւակներուն օգտակար դառնալու, վերադարնալու իրենց պապենական եւ Ս. Հողին վրայ մեր հայրենիքի եռագոյնը անգամ մը եւս ծածանեցնելու։ Թող այս ընտանեկան պատմութիւնս ձօնուած ըլլայ մեր նահատակներու յիշատակին եւ թող անոնց թափած արիւնը պարապ տեղ չհոսի եւ մենք որպէս պատանիներ, մեր երթը շարունակենք դէպի յաղթանակ ուպահանջատիրական ոգիով դէպի մեր Հայրենիքի պաշտպանութեան ի խնդիր։ Քրիսդէլ Աշճեան 11- րդ դասարան Մեծ հայրս տեսած չեմ, բայց երբ մտաբերեմ անոր սասունցի ըլլալը, մտովի կրնամ վերականգնել սասունցիներուն վերաբերող բոլոր առանձնայատկութիւնները եւ բնաւորութեան բոլոր գիծերը: Ո՞վ իր մանկութեան չէ կարդացած Սասունցի Դաւիթի դրուագները, ո՞վ չէ հմայուած սասունցիներու քաջութեամբ: Մօրենական կողմէ ընտանիքիս պատմութիւնը պրպտելով, տեղեկացայ, որ մեծ հայրս՝ Յովհաննէս Կարապետեանը, ծնած է 1912-ին, Սասնայ Զոք գիւղը: Մեծ Եղեռնի օրերուն կորսնցնելով իր ծնողքը՝ ինք ու քոյրը կ'որբանան: Վերջինս ականատես ըլլալով եղեռնի օրերուն երիտասարդ աղջիկներու կրած չարչարանքը, բռնաբարութիւնները՝ շուտով կը կանխատեսէ նաեւ իրեն սպառնացող վտանգը: Քաջ հայուհիի եւ յատկապէս սասունցի հայուհիի արժանապատուութիւնը թոյլ չի տար իրեն, որ կրէ իր նմաններուն անգութ ճակատագիրը: Հազիւ կը յաջողի լուցկիի տուփ մը ձեռք ձգել՝ ինքզինք կը նետէ թփուտներով խիտ տարածք մը ու կրակ տալով թուփերուն՝ վերջ կու տայ իր մատղաշ կեանքին: Ան կը նախընտրէ այրիլ, քան յանձնուիլ բարբարոսներուն: Մեծ հօրս հօրեղբայրը լսելով դժբախտութիւնը կը շալկէ մանուկ Յովհաննէսը ու իր ընտանիքի անդամներուն հետ ճամբայ կ'ելլէ դէպի Գուպին, ուր որոշ ժամանակ մը իջեւանելէ ետք կը շարունակէ իր ճամբան դէպի Գամշլի, ուր կը հաստատուի: Մեծ հօրս հօրեղբայրը խնամքով կը հոգայ ու կը խնամէ փոքրիկ Յովհաննէսը, որ իր եղբօր կողմէ միակ մնացորդն էր: Մեծ հայրս աչքի կը զարնէ ոչ միայն իր աշխատասիրութեամբ, այլ՝ անկեղծութեամբ եւ հաւատարմութեամբ: Ան վստահելի կը դառնայ ոչ միայն հայ շրջապատին, այլ նաեւ Գամշլիի տեղացի արաբ վաճառականներուն քով: Ըսուածին փաստը լաւագոյնս կը պարզուի, երբ տեղացի արաբ վաճառական մը իր հողային արտադրութիւնները կամ որեւէ բերք կշռելու խիստ պատասխանատու գործը կը յանձնէ երիտասարդ Յովհաննէսին, որը բծախնդրութեամբ կը կատարէ զայն երկար տարիներ: Գալով մեծ մօրս, որուն անունը Վարդուհի է, կը սերի Մամիկոնեան գերդաստանէն: Ան բարեկեցիկ ընտանիքի զաւակ եղած է: Օրին իր հայրը՝ Խաչօ Մամիկոնեանը, այնքան համակրելի անձնաւորութիւն մը եղած է, որ տեղացի քիւրտ աղաները նախանձով ու ատելութեամբ լեցուած են անոր հանդէպ: Կը պատմուի, որ այնքան վայելուչ եղած է, որ իրեն սիրահարած է քիւրտ աղային կինը, բայց սասունցիի առնական արժանապատուութիւնը, թոյլ չէ տուած, որ գայթաղի: Ան միշտ ալ հաւատարիմ մնացած է իր կնոջ ու աղջիկներուն: Քիւրտ աշիրապետին աչքին փուշ էր Խաչօն: Նախանձը այն աստիճան կը քրքուի, որ անոր դաշունահարելու անասնային որոշումը կ'առնեն ու կ'իրագործեն: Արիւնոտ հագուստները կը բերուի գիւղ:Նոյն ատեն Վարդուհիին մեծ մայրը հաց կը թխէր, երբ իր առջեւ կը նետեն իր տղուն արիւնոտ հագուստները: Հարազատները մեղմելու համար ցաւը կը փորձեն համոզել, որ նոյն տարազը նաեւ կրնայ մէկ ուրիշին ըլլալ, բայց մօր բնազդային զգացումը չէր ստեր: Քիւրտերը անգթօրէն սպաննած էին մեծ մօրս հայրը, որուն եղբայրը կ'աշխատի վրէժ լուծել խնդիրը յանձնելով իր բարեկամ քիւրտ աշիրապետին, որ կը յաջողի 12 մարդ սպաննելով վրէժ լուծել, բայց սպաննողը կը փախչի ու կ'ապաստանի քարայրի մը մէջ: Մեծ մօրս մայրը իր ամուսինին մահէն ետք կը դառնայ իր հօրենական տունը, իսկ մեծ մօրս հօրեղբայրը իր եղբօր կսկիծը սրտին՝ ժամանակը հասած կը համարէ գիւղէն հեռանալ: Կը հաւաքէ ընտանիքը ու ճամբայ կ'ելլէ դէպի Տէրիք: Հասնելէն ետք կ'աշխատի փրկել իր եղբօր աղջկան կեանքը նաեւ, ուստի ոսկի տալով վստահելի անձնաւորութեան մը, կը յաջողի մեծ մայրս իր քով բերել, իսկ միւս քոյրը կը մնայ մօրը հետ: Հետագային մեծ մօրս մայրը կը ներգաղթէ Հայաստան. երկար տարիներ ետք առիթ կ'ունենան հանդիպելու: Մեծ մօրս հօրեղբայրը ու կինը իրենց զաւակներուն հետ մեծ սիրով կը խնամեն նաեւ մեծ մայրս՝ Վարդուհին, որ կը վկայէ, թէ բոլոր առիթներուն նախ իր պէտքերը աշխատած են հոգալ, ապա՝ միւսներունը: Ջարդէն ճողոպրած այս ընտանիքին մէջ ապահով ու սիրով իր վարդ տարիքին կը հասնի Վարդուհի, երբ օր մը վաճառականին յանձնարարութեամբ բերքը կշռելու նպատակով իրենց շրջանը կ'այցելէ մեծ հայրս ու կը տեսնէ Վարդուհին: Բախտը կը միացնէ զիրենք ու կը կազմեն իրենց ընտանեկան տաքուկ բոյնը ունենալով ինը զաւակ, որոնցմէ երկուքը վաղաժամ կը հեռանան կեանքէն: Մեծ մայրս կը պատմէ, թէ կազմելէն ետք իրենց բոյնը գիշեր մը մեծ հայրս կը հաւաքէ օսմանական անձագրերը ու զայրացած կ'այրէ զանոնք: Ան կը պատմէ նաեւ, որ մեծ հայրս զինուորագրուած եղած է անգլիական բանակին մէջ եւ ծառայած անգլիական նաւատորմին վրայ մինչեւ անգլիացիներուն հեռացումը երկրէն: Մեծ հայրս՝ Յովհաննէս Կարապետեանը, մեծ դեր ունեցած է իր օրերուն Գամշլիի հայ գաղութի կազմակերպական գործերուն մէջ: Եւ որպէս ազգային հասարակական գործիչ անգամներ զրպարտուած, գործէն դուրս դրուած ու նաեւ բանտարկուած է: Բանտէն դուրս գալէն ետք ընկերոջ մը օգնութեամբ կը յաջողի բանալ իր անձնական սրճարանը: Երբ իր կեանքը մասամբ մը կը բարելաւուի, անայայտ մարդիկ, կը մտնեն սրճարան եւ կը յաջողին թունաւորել զինք թոյն լեցնելով անոր գաւաթին մէջ: Մեծ հայրս անդամալոյծ կ'ըլլայ ու մինչեւ մահ կը մնայ անշարժ իր անկողին մէջ: Մեծ հօրս ընտանիքը կը տեղափոխուի Լիբանան, ուր կ'ապրին մինչեւ այսօր: Քեռիներս եւ մօրաքոյրերս կը կրեն նաեւ տարագիր հայի ճակատագիրը ու իրենց ապրուստը ապահովելու համար կը ցրուին աշխարհով մէկ, Ֆրանսա, Ամերիկա, բայց բոլորը իրենց կարգին հայկական հարցի արդար լուծման իրենց բաժինը կը բերեն աշխատելով միութիւններու ու հայկական կազմակերպութիւններու մէջ: Ափսո՜ս, որ խրոխտ Սասունի մեր պապենական տունէն ոչ մէկ մասունք մնացած է, բայց հպարտութեամբ կրնամ ըսել, ես ինքս ինձ արդէն սասունցի կը զգամ: Այսօր Սասունը կ'ապրի մեր տան մէջ, իւրաքանչիւրիս սրտին մէջ: Մայրս իր ձայնով Սասունը ոչ միայն կ'ապրեցնէ, այլ սիրել կու տայ բոլորին: Մեզի համար Սասնայ բարբառով երգելը իսկական վայելք է ու մեծ հպարտութիւն: Հայոց Ցեղասպանութեան 100-րդ տարելիցին առթիւ, որպէս նոր սերունդի ներկայացուցիչ կը խոստանամ ազգային մեր բոլոր արժէքներուն տէր կանգնիլ, պահել ու պահպանել մեր նախահայրերուն սովորութիւններն ու մանաւանդ հայ արիւնը անաղարտ պահել: Կը ցանկամ երթալ Սասուն, ծունկի գալ Սասնայ պապենական մեր հողին վրայ, մոմ ու խունկ վառել նախահայրերուս սիրելի յիշատակին համար: Նարօտ Ադամեան 10-րդ դասարան Մօրենական արմատներս եղած են Մուսա Լեռէն, ուրկէ գաղթած եկած են նախնիներս մինչեւ Լիբանան: Մեծ հօրս մեծ հայրը, Տուտազլեան ընտանիքի զաւակ, ծնած է 1840-ական թուականներուն Մուսա Լերան Հաճի-Հապիպլի գիւղը ուր ապրած է մինչեւ իր մահը: Ունեցած է 8 մանչ զաւակ: Ան ծանօթ եղած է գիւղին մէջ իբրեւ Էճէնէնց Խաչիկը: 1915-ին չբարցրանալով Ֆրանսական նաւը, կը մնայ իր գիւղը, ուր ջարդի եւ պատերազմի յետեւանքով կը կորսնցնէ իր 7 զաւակները, որոնցմէ մէկ մասը կը զոհուի իսկ միւս մասը անյայտ կը մնայ: Այդ դէպքերէն ետք միայն ողջ կը մնայ իր մէկ զաւակը՝ Պետրոսը, որ արդէն 19 տարեկան էր (ծնեալ 1886-ին): Տարիներ ետք, Պետրոս Տուտագլեան կ'ամուսնանայ Մուսա Լեռցի աղջկան մը, Սիմա Չէոնկիւլեանի հետ (ծնեալ 1898-ին), որմէ կ'ունենայ 5 զաւակ՝ Անուշ (1917), Վարդան (1918), Մարի (1920), Յակոբ (1933) (մեծ հայրս) եւ Վիքթոր (1934): Բոլորն ալ կը ծնին իրենց գիւղը՝ Հաճի-Հապիպլի: Պետրոս արհեստով սանտրագործ եղած է, բայց ան նաեւ զբաղած է հողագործութեամբ եւ հովիւութեամբ: Մեծ հայրս կը պատմէ թէ ան, կանուխ տարիքին, իր մեծ եղբօրը հետ կ'երթար իրենց ոչխարները արածելու, եւ թէ անգամ մը, երբ ինք դեռ փոքր էր, գիւղի ցորերը կորսուած է եւ բախտով շուներու վտանքէն ազատած... Յունիս 1939-ին, հրաման հասած ըլլալով գիւղերէն հեռանալ, Պետրոս Տուտագլեան կ'առնէ իր ընտանիքը եւ կ'ուղղուի դէպի Րաս-Ըլ-Պասիթ, Սուրիա, ուր կ'ընդունէին Մուսա Լեռցիները: Այդտեղ ապրած են շուրջ մէկ ամիս, տախտակէ տուներու մէջ, Ֆրանսացի զինուորներու հսկողութեան եւ ապահովութեան տակ: Սկիզբը որոշուած էր զանոնք Րաս-Ըլ-Պասիթ ձգել, սակայն յետոյ կ'որոշեն զանոնք Լիբանան փոխադրել: Եւ այդ ձեւով, Յուլիսի վերջաւորութեան, վեց գիւղերէ եկած մարդիկ կ'ուղղուին Ֆրանսական նաւերու միջոցով (ինչպէս 1915-ին) դէպի Թրիփոլի, ուրկէ Ռայաք, անկէ ալ Այնճար: Այնճարը ամբողջովին կը յատկացուի Մուսա Լեռցիներուն: Մեծ հօրս հօրը, ինչպէս նաեւ բոլորին, Ֆրանսական իշխանութիւնը կու տայ մէկ սենեակէ բաղկացած տուն մը, ապա ժամանակ մը վերջ՝ պարտէզ մը, ուր մեծ հայրս, ինչպէս իր հայրը, կ'անցընէր իր ժամանակը: Այնճարը կը բաժնեն 6 բաժիններու եւ կ'անուանեն՝ Քապուսիէ, Եօղուն-Օլուք, Խըտըր Պէկ, Հաճի-Հապիպլի, Պիթիաս եւ Վաքըֆ (յիշելով իրենց գիւղերը): Իրենց հայրենի գիւղին յիշատակով, Պետրոս կը բնակի Հաճի-Հապիպլի բաժինը: Մեծ հայրս կը յիշէ եւ կը պատմէ թէ իր հայրը՝ Պետրոս, օր մը որոշած ըլլալով գիւղ վերադառնալ, իր 5 զաւակները կը ձգէ կնոջ քով եւ ինք, երկու բարեկամներու ընկերակցութեամբ, կը վերադառնայ Հաճի-Հապիպլի... Սակայն գիւղը տեսնելով ամայի, կ'որոշէ ետ Այնճար դառնալ եւ հոն մնալ... Լիբանան հաստատուելէ մօտ 6 տարի ետք (1945-ի շուրջ) Վարդան Տուտագլեան կը զինուորագրուի Ֆրանսական Անկախ Ուժերուն մօտ, երբ դեռ մեծ հայրս 12 տարեկան էր: Այդ տարիներուն ալ, նիւթականի պակասութեան պատճառով, Յակոբ դպրոցէն տուն կը ղրկուի եւ չի կրնար շարունակել իր ուսումը, հակառակ իր խելացիութեան եւ աշխատասիրութեան: Այդ ալ շատ մեծ հետք ձգած է իր մէջ: 1953-1954 թուականին, դեռ 20-21 տարեկան երիտասարդ, մաս կը կազմէ գիւղի պաշտպանութեան խմբակին եւ, զէնքը ձեռքին, կը պահէ գիւղին սահմանները շրջակայ իսլամ գիւղերէն (որոնք անդադար կը յարձակէին գիւղին վրայ): 1966-ին Յակոբ Տուտագլեան կ’ամուսնանայ Սիմա Չափարեանի հետ, Մուսա Լեռցի աղջիկ մը որ 3 ամսուայ պզտիկ եղած էր գաղթի ատեն եւ կ’ունենայ 9 զաւակ, որոնցմէ երեքը մահացած են՝ երկուքը հազիւ ծնած (բժշկական միջոցներու պակասութեան պատճառով) իսկ միւսը արկածի հետեւանքով: Յակոբ եւ Սիմա իրենց 6 զաւակներուն կու տան Մուսա Լեռցիի կրթութիւն, փոխանցելով իրենց գիւղի մշակոյթը եւ իրենց մայրենի բարբառը... Անոնք կ'ամուսնացնեն իրենց զաւակներէն չորսը, որոնցմէ մէկը՝ մայրս: Աւելի ուշ, ընտանիքին պէտքերը ապահովելու համար, մեծ հայրս կ'աշխատի ճամբաներու շինութեան մէջ եւ ազատ ժամանակներուն կը զբաղի հողագործութեամբ իր հորմէ ժառանքած պարտէզին մէջ... Մինչեւ այսօր, մեր ընտանիքը կը պահէ իր մայրենի բարբառը, ճաշերը (ինչպէս՝ «Խուրը Թանու»ն, «Ծութընը Թրախըկ»ը, «Կրկուտէկ»ը ...) եւ երգն ու նուագը (ինչպէս՝ ՏԱՈՒԼ-ԶՈՒՐՆԱն)... Ամէն արձակուրդի, երբ Այնճար մնայի, մեծ հայրս եւ մեծ մայրս ինծի կը պատմէին իրենց յիշատակները անցեալէն եւ կը կրկնէին իրենց փափաքը վերադառնալու Մուսա Լեռ, բայց դժբախտաբար երկուգն ալ կը մահանան 2009 թուականին: Ես այսօր կ'ուզեմ իրականացնել այդ փափաքը այցելելով Մուսա Լերան գիւղերը... Հայկ Թապագեան 10-րդ դասարան Au Liban, comme dans beaucoup de pays, les droits des enfants sont bafoués. Pour s’en convaincre, il suffit de se balader un peu à Beyrouth. En effet, pour peu qu’il y ait un bouchon quelque part sur les routes principales menant à la capitale, on voit une armée d’enfants donner l’assaut à des automobilistes enfermés dans leur véhicule ; certains voudraient bien vous vendre des produits de tout gente : chewing-gums, cassettes-audio, sets de couteaux… ; d’autres se mettent à nettoyer votre pare-brise ou vous tendent des billets de loto ou tout simplement une main demandant l’aumône. Et l’on se demande : ces enfants-vont-ils à l’école ? et s’ils le font, à quelle heure ? Qui les amène là où ils sont et quand rentrent-ils chez eux ? S’amusent-ils après le « travail » et à quoi jouent-ils ? Autant de questions qui restent sans réponse ; la vérité saute aux yeux :les droits de ces enfants à l’enseignement, aux loisirs, au repos sont méprisés non seulement par les parents mais aussi par les autorités publiques qui n’ont pas encore trouvé une solution à ce problème éminemment humain. Certainement le cas des enfants-vendeurs ou des enfants-mendiants n’est pas le seul exemple de mauvaise situation où se trouve l’enfance libanaise, mais assurément c’est le plus révoltant dans un pays qui se dit « civilisé ». Classe de : EB9 Pour qu’un élève réussisse sa vie, peut-il se contenter uniquement d’être le premier se sa classe ?4/19/2015 Souvent on associe réussite scolaire et réussite dans la vie de sorte qu’on croit que l’une conduit à l’autre. Mais ne faut-il accorder aucune importance aux activités extra ou parascolaires ? Il faut dire tout d’abord que les temps ont changé : les activités sportives , artistiques ou culturelles ne sont plus considérées comme extérieures à l’enseignement. De nos jours, elles font partie prenante du cursus scolaire ou universitaire et si ces activité ne sont pas encore l’objet d’un examen officiel dans notre pays, le baccalauréat français par exemple fait place au moins aux activités sportives. D’ailleurs, dans les ♪0tablissements scolaires, étrangers ou libanais , on ne peut plus être premier si on néglige ces activités. Venons-en maintenant au point principal de la discussion : la réussite scolaire et son impact sur la réussite dans la vie. Il est vrai qu’être le premier de sa classe ou de sa promotion facilite l’accès à des postes que les autres ne peuvent pas obtenir. Mais la réussite professionnelle est-elle synonyme de réussite dans la vie ? En fait, tout dépend de la manière dont on comprend la réussite dans la vie. Car si celle-ci consiste seulement à bien gagner sa vie, le succès scolaire est un grand atout. Mais si elle a pour corollaire le bonheur et la plénitude de l’être, il n’est point nécessaire d’être le premier ou de bien réussir à l’école ; pour mener une vie heureuse et « pleine » , il faut bien aller au-delà des mathématiques, de la physique ou des langues ; il faut un peu tout essayer : pratiquer un sport, faire du théâtre, jouer d’un instrument de musique, lire une œuvre littéraire… La vie devient monotone si on reste l’esclave d’une idée fixe ou d’une manie quelque noble qu’elle soit. Classe de : EB9 Le voyage, pris dans son acception d’évasion , a toujours été le moyen le plus sûr d’échapper à une réalité décevante, ici et maintenant. Cet ailleurs, « au fond de l’inconnu pour trouver du nouveau » (Baudelaire) peut-il exister autrement que par le déplacement physique ? Peut-on y accéder par la lecture, par exemple ? Ceci est peut-être possible mais, comme dans toute expérience, il faut en exploiter les avantages et prendre garde aux inconvénients, la lecture pouvant être quelquefois une arme à double tranchant. Que peut nous proposer en effet la lecture ? Définissons d’abord ce que nous entendons par lecture. Les livres concernés par ce terme sont, bien entendu, ceux qui nous offrent la possibilité d’une évasion et non ceux qui nous donnent des connaissances scientifiques. Par leur imagination créatrice, un poète ou un écrivain peuvent nous transporter hors de l’espace et du temps, et c’est le principal avantage de ce voyage par rapport au voyage effectif. Ils abolissent donc les distances pour rejoindre par l’écriture des régions ensoleillées, naturelles, qui suscitent en nous la nostalgie d’un monde plus pur, plus élevé, à la hauteur de nos aspirations morales et artistiques. (Rappelons les romans d’aventure de Dumas et de Jules Verne qui nous font découvrir des pays lointains, leurs cultures et leurs civilisations). Quelquefois, une lecture peut nous amener à une prise de conscience, à une reconversion. En méditant ainsi sur la destinée humaine, l’écriture devient moyen de libération, voix de l’âme. À travers la lecture, nous essayons de déchiffrer les mystères de la création et de l’univers. Mais là où le danger guette, c’est dans la confusion que des lecteurs, insuffisamment avertis, peuvent faire entre la fiction et la réalité. Des êtres de faible personnalité, qui ne sont pas aptes à affronter le réel, peuvent se réfugier dans un univers romanesque , et par conséquent , falsifier leurs données vitales, bâtir leur existence sur du sable mouvant et finir par s’enliser. Il est vrai que Madame Bovary est un roman, mais il est très représentatif et il existe beaucoup plus d’Emma Bovary qu’on ne le pense. Si Machiavel et le Marquis de Sade sont entrés dans la langue par une large porte péjorative, c’est en raison de leur influence néfaste sur des esprits mal assurés. Il faut donc que la lecture soit surveillée et adaptée à ses besoins et à ses capacités. La lecture est finalement un excellent moyen de voyager dans l’espace et dans le temps. Encore faut-il éviter de voler trop haut de peur de se brûler (comme Icare) ou trop bas de peur de se briser. D’ailleurs, de nos jours, ce n’est plus vraiment dans la lecture que se trouve le danger, mais plutôt dans tous les moyens audiovisuels qui sont à la portée de tout le monde et qui présentent un monde fictif, d’apparence de loin plus réelle que celui imaginée par le lecteur. Classe de : S1 |
ՄԵՆՔՄեսրոպեան Վարժարանի Աշակերտներ Արխիւ
April 2015
Categories
All
|